مطالعه‌ای جدید نشان می‌دهد که افزایش مدت زمان قرار گرفتن در معرض آلودگی هوا می‌تواند خطر ابتلا به بیماری پارکینسون را در آینده بالا ببرد.

سال‌هاست که محققان در حال بررسی ارتباط میان آلودگی هوا و این بیماری نادر و غیرقابل درمان هستند که در آن سلول‌های عصبی در ناحیه‌ای از مغز که حرکت بدن را کنترل می‌کند آسیب می‌بینند و باعث ایجاد گفتار نامفهوم، لرزش و سفتی عضلات می‌شود.

دانشمندان معتقدند که بیماری پارکینسون ناشی از ترکیبی از عوامل ژنتیکی و محیطی است.

یکی از عوامل احتمالی، ذرات معلق «PM2.5» هستند که می‌توانند مسافت‌های طولانی را طی کرده و از «سد خونی مغزی» عبور کنند. این ذرات می‌توانند باعث التهاب و استرس اکسیداتیو شوند و سیستم ایمنی مغز را به فعالیت وا دارند تا پاتوژن‌ها را نابود کنند.

محققان از موسسه بارو و کلینیک مایو در ایالات متحده می‌گویند که این عوامل ممکن است به توسعه و پیشرفت بیماری پارکینسون کمک کنند.

آنها در مطالعه‌ای جدید که نتایج آن در نشریه «JAMA Network Open» منتشر شده، نشان می‌دهد که میزان مواجهه با آلودگی هوا در طول زمان نیز یکی از عوامل کلیدی ابتلا به این بیماری است و کاهش این مواجهه می‌تواند خطر ابتلا به پارکینسون را کاهش داده و نحوه پیشرفت بیماری را تغییر دهد.

دکتر رودولفو ساویکا، نویسنده ارشد این مطالعه و متخصص نورولوژی در کلینیک مایو، به یورونیوز گفت: «کاهش آلودگی هوا می‌تواند نه تنها از ابتلا به بیماری پارکینسون جلوگیری کند، بلکه کیفیت زندگی بیماران مبتلا را نیز بهبود بخشد.»

محققان در این پژوهش سلامت بیش از ۵ هزار نفر از جمله حدود ۳۵۰ فرد مبتلا به پارکینسون و میزان قرار گرفتن آنها در معرض آلودگی را بین سال ۱۹۹۸ تا ۲۰۱۹ بررسی کردند.

آنها دریافتند افرادی که در ۱۰ سال پیش از تشخیص بیماری، به میزان بیشتری در معرض PM2.5 و دی‌اکسید نیتروژن  که عمدتاً از خودروها، نیروگاه‌ها یا دیگر منابع سوختی منتشر می‌شود، قرار داشتند، بیشتر به پارکینسون مبتلا شده‌اند.

براساس این مطالعه در مناطق شهری، ساکنان محله‌هایی با بالاترین میزان آلودگی هوا زندگی می‌کردند، ۲۳ درصد بیشتر از ساکنان مناطق با کمترین سطح آلودگی، در معرض ابتلا به پارکینسون قرار داشتند.